attribuens

1.

مفيدmufīd

act. part. fydbestowing
  1. Avic. An. vol. II 118, 3: Attribuens autem esse animae non est corpus

    Rahm. 229, 17: ومفيد وجود النفس شىء غير جسم

  2. Avic. Met. 309, 81: igitur attribuens rei esse, inquantum est esse, dignior est quantum ad esse quam ipsa res

  3. Avic. Met. 467, 40: Per hoc autem quod necessarium est, non intelligitur nisi id cuius intentio est praeparata ei et attribuens sibi suum esse quod est aliud

  4. Kindi Int. DG 5, 12: haec autem non fit attribuens nisi animae adeptae ad recipiendum, quoniam anima in potentia est intelligens, sed intelligentia prima est semper in actu

    Rīda 356, 5: وإنما صار مُفيدًا والنفس مستفيدة، لأن النفس بالقوة عاقلةٌ، والعقل الأول بالفعل

  1. 1 Avic. An.
  2. 3 Avic. Met.
  3. 1 s.v. attribuere afāda Kindi Int. DG
[ Goichon 1938, no. 541. ]
2.

معطٍmuʿṭin

act. part. ʿṭwgiving, bestowing
  1. Avic. Met. 319, 14: manifestum est tunc quod principium, quod est attribuens certitudinem in qua ipsum communicat, dignius est habenda ipsa certitudine

    Marm. 215, 6: فبين أن المبدأ المعطى للحقيقة المشارك فيها أولى بالحقية

  2. Avic. Met. 319, 16: Cum igitur certum fuerit hic esse principium primum quod est attribuens aliis certitudinem, profecto certum erit quia ipsum est certitudo per seipsum

  1. 2 Avic. Met.

Submit Feedback

Your Name: (optional)
Your E-Mail: (optional)

Please specify the part of the lemma you wish to submit a contribution for:

Your feedback: