attribuens
مفيدmufīd
act. part. fyd – bestowing-
Avic. An. vol. II 118, 3: Attribuens autem esse animae non est corpus
Rahm. 229, 17: ومفيد وجود النفس شىء غير جسم
-
Avic. Met. 309, 81: igitur attribuens rei esse, inquantum est esse, dignior est quantum ad esse quam ipsa res
-
Avic. Met. 467, 40: Per hoc autem quod necessarium est, non intelligitur nisi id cuius intentio est praeparata ei et attribuens sibi suum esse quod est aliud
-
Kindi Int. DG 5, 12: haec autem non fit attribuens nisi animae adeptae ad recipiendum, quoniam anima in potentia est intelligens, sed intelligentia prima est semper in actu
Rīda 356, 5: وإنما صار مُفيدًا والنفس مستفيدة، لأن النفس بالقوة عاقلةٌ، والعقل الأول بالفعل
- 1 Avic. An.
- 3 Avic. Met.
- 1 s.v. attribuere afāda Kindi Int. DG
معطٍmuʿṭin
act. part. ʿṭw – giving, bestowing-
Avic. Met. 319, 14: manifestum est tunc quod principium, quod est attribuens certitudinem in qua ipsum communicat, dignius est habenda ipsa certitudine
Marm. 215, 6: فبين أن المبدأ المعطى للحقيقة المشارك فيها أولى بالحقية
-
Avic. Met. 319, 16: Cum igitur certum fuerit hic esse principium primum quod est attribuens aliis certitudinem, profecto certum erit quia ipsum est certitudo per seipsum
- 2 Avic. Met.