ascendere sursum
تصعيدtaṣʿīd
n. ṣʿd – causing to ascend; ascending (n.)-
Avic. Gen. 104, 6: quia spargit [ sc. caliditas ] eam [ sc. aquam ] ascendendo sursum
Qass. 160, 7: فإنها [sc. الحرارة] تفرقه [sc. الماء] تصعيدًا
-
Avic. Qual. 47, 97: et tunc patitur [ sc. ferrum et vitrum et similia ] ascendere sursum, sicut est de cupro
Qass. 231, 16: فإنه [sc. الحديد والزجاج والطلق وغير ذلك] حينئذ يقبل التصعيد مثل النحاس
- 1 Avic. Gen.
- 1 Avic. Qual.
صعدṣaʿida
v. ṣʿd – to ascend-
Avic. Gen. 135, 81: Praeterea, adhuc poterit aliquis dicere quod vapor et fumus ascendunt sursum ratione societatis ignis
Qass. 186, 5: وأيضًا فلقائل أن يقول إن البخار والدخَان يصعدان على سبيل مرافقة النارية
- 1 Avic. Gen.
متصعّدmutaṣaʿʿid
act. part. ṣʿd – ascending-
Avic. Gen. 117, 27: quia motus qui advenit ei de novo non fit ex contrarietate primi motus qui ascendit sursum
Qass. 171, 8: لم تكن الحركة المتسفلة حادثة عن ضد الحركة المتصعدة الأولى
- 1 Avic. Gen.
سماsamā
v. smw – to rise high-
Avic. Gen. 48, 92: et quod ignis non ascendit sursum rotundando
Qass. 115, 15: وأن النار لا تسمو متدحرجة
- 1 Avic. Gen.
سموّsumūw
n. smw – rising high (n.)-
Avic. Gen. 12, 45: Sed ignis non est nisi aer in quo coaluit caliditas et appetit ascendere sursum
Qass. 88, 5: وأما النار فليست إلا هواء اشتدت به الحرارة، فرام سموا
- 1 Avic. Gen.