attribuere

1.

نسبnasaba (+ ilā)

v. nsbto relate to; to attribute to
  1. Avic. An. vol. I 21, 56: nec debet unum magis sibi attribui quam aliud, idest ut magis sit potentia unius quam alterius

  2. Avic. An. vol. I 136, 59: oportet considerare qualiter fiant [ sc. voluptates tactibiles ] et quomodo attribuantur virtuti tactivae propriae

  3. Aris. Anim. II 641a29: Igitur est manifestum quod secundum talem divisionem debemus considerare et attribuere considerationem in dispositione animae magis quam in consideratione materiae

    Kruk: فهو بين بمثل هذا المأخذ والتصنيف انه ينبغى ان ينسب النظر فى حال النفس الى صاحب الرأى الطباعى فان النظر فى حال النفس اعظم من النظر فى الهيولى

  4. Aris. Anim. II 647a13: Omnia autem instrumenta sensus attribuunt illi cuilibet elementorum

  5. Aris. Anim. III 764b21: Attribuere ergo causam victoriae membri est melius quam attribuere ipsam calori aut frigori matricis tantum

    Brug.: فنسبة العلّة الى قهر العضو امثل من ان ينسب الى حرارة وبرودة الرحم فقط

  6. Aris. Anim. III 789b3: Democritus autem dimisit causam propter quam sunt dentes, et attribuit eos necessitati

  7. Aver. MC Gen. 163rb53: Et causa erroris eorum in hoc fuit quod homines attribuunt actionem subiecto contrarii et non contrario

  8. Aver. Ep. Parv. 256vb38: Antiqui vero attribuunt longitudinem et brevitatem vite causis accidentalibus

  1. 4 Avic. An.
  2. 8 also s.v. considerare Aris. Anim. II
  3. 8 Aris. Anim. III
  4. 1 Aver. MC Gen.
  5. 22 Aver. Ep. Parv.
2.

وضعwaḍaʿa

v. wḍʿto posit, to put; to attribute
  1. Albu. Coni. tr. II, li. 137: Et additur etiam super id quod planetis attribuitur ex magnis annis eis attributis de revolutione eorum parva

    Yama.: وقد يزاد على ما وضع للكواكب من السنين العظمى الموضوعة لها من دورها الأصغر

  2. Anar. 35, 22: invenimus enim quosdam hoc bene scientes qui non possunt hoc perficere in materia neque attribuere ei hanc formam

  3. Avic. Met. 252, 5: Intellectu etenim non est possibile attribuere corporeitati ex intellectu generis esse terminatum in aliqua rerum

    Marm. 166, 4: فإن العقل لا يمكنه أن يضع فى شىء من الأشياء الجسمية التى لطبيعة الجنس وجودًا يحصل هو أولا

  4. Avic. Met. 444, 8: Iam autem attribuerunt hanc intentionem creatori

  1. 1 s.v. attribui Albu. Coni.
  2. 1 Anar.
  3. 2 Avic. Met.
3.1

أثبتaṯbata (+ acc. + li)

v. ṯbtto establish s.th. for, to affirm s.th. for
  1. Avic. An. vol. I 159, 1: Isti enim possunt attribuere sensato sonabili proprietatem cognitam quae facit sonitum

  2. Avic. Met. 462, 55: Ideo qui secuti sunt eum ex sapientissimis Peripateticis non removerunt multitudinem nisi a motore universitatis, et attribuerunt multitudinem motoribus separatis et non separatis

  3. Ibn Tum. 111c, 35: vero non licet nomen ex arbitrio suo imponere Creatori suo, cum sit creatura, ut appellet eum homine quo ipse se ipsum non vocavit, quod prohibuit, et quod attribuit quippe ei absque variatione et similitudine et qualitate

    Goldz. 237, 18: وليس للمخلوق ان يتحكم على خالقه فيسميه بما لم يسم به نفسه فى كتابه ما نفاه عن نفسه فى كتابه نفاه عنه وما اثبته لنفسه اثبته له من غير تبديل ولا تشبيه ولا تكييف

  1. 1 Avic. An.
  2. 1 Avic. Met.
  3. 1 Ibn Tum.
3.2

إثباتiṯbāt

n. ṯbtaffirmation
  1. Avic. Met. 418, 88: Et, sicut attribuere aliquas ex multis actionibus ei quod est necesse esse est ei imperfectio, sic etiam attribuere ei multa ex modis intelligendi

    Marm. 288, 1: وكما أن إثبات كثير من الأفاعيل للواجب الوجود نقص له، كذلك إثبات كثير من التعقلات

  1. 2 Avic. Met.
4.

جعلǧaʿala (+ acc. + li)

v. ǧʿlto posit s.th. for, to assign s.th. to
  1. Avic. An. vol. I 110, 1: attribuamus etiam similiter radicare et ramificare animae

    Rahm. 55, 17: فليجعل التعريق والتفريع أيضا للنفس

  2. Avic. An. vol. II 155, 36: et dixit locum eius esse cor, cui attribuit concupiscentiam nutriendi et generandi simul

  3. Avic. Met. 60, 44: omnino autem attribuit verbo significationem aliquarum rerum terminatarum, in qua significatione non continentur aliae res praeter illas

  4. Avic. Met. 363, 87: Et ex his fuit qui unicuique ordini disciplinalis numeri attribuit convenientiam alicuius formae

  1. 3 Avic. An.
  2. 9 Avic. Met.
5.1

أفادafāda

v. fydto bestow, to give
  1. Avic. Met. 307, 27: sed fortasse et qui attribuit esse non quale est suum

    Marm. 205, 11: فربما أفاد وجودا مثل نفسه

  2. Avic. Met. 467, 43: non enim attribuit sanitatem nisi principium quod est excellentius sanitate

    Marm. 320, 2: وإنما يفيد الصحة مبدأ أجل من الطبيب

  3. Kindi Int. DG 5, 14: nulla enim res attribuit aliquid suis receptibilibus, nisi quod erat eis in potentia et non in effectu

    Rīda 356, 6: وكل شىء أفاد شيئا ذاته فإن المستفيد كان له ذلك الشىء بالقوة، ولم يكن له بالفعل

  1. 4 Avic. Met.
  2. 1 Kindi Int. DG
[ Goichon 1938, no. 537. ]
5.2

كان مفيدًاkāna mufīdan

verb. phrase kwn fydto be bestowing
  1. Avic. Met. 413, 79: Dicitur etiam bonitas id quod attribuit rebus suas perfectiones et suas bonitates

    Marm. 284, 8: وقد يقال أيضا خير لما كان مفيدًا لكمالات الأشياء وخيراتها

  2. Avic. Met. 413, 80: Iam autem claruit quod oportet ut necesse esse per se attribuat omne esse et omnem perfectionem essendi

    Marm. 284, 9: وقد بان أن واجب الوجود يجب أن يكون لذاته مفيدًا لكل وجود، ولكل كمال وجود

  1. 2 s.v. mufīd Avic. Met.
[ Goichon 1938, no. 541. ]
5.3

إفادةifāda

n. fydbestowing (n.)
  1. Avic. An. vol. I 107, 67: Sed generativa habet duas actiones, quarum una est creare corpus … altera vero est attribuere partibus eius, in permutatione secunda, formas earum

    Rahm. 54, 11: وأما المولدة فلها فعلان، أحدهما تخليق البزر … والثانى إفادة أجزاءه فى الاستحالة الثانية صورها من القوى

  1. 1 Avic. An.
[ Goichon 1938, no. 539. ]
6.1

أعطىaʿṭā (+ 2 acc.)

v. ʿṭwto grant s.th. to s.o., to bestow s.th. upon
  1. Albu. Coni. tr. II, li. 739: Et fuerit Venus in signo exaltationis sue in nono loco legem significante et ipsa est Arabum significatrix per naturam, et ideo attribuit eis regnum et transtulit ipsum ad eos et ad terras eorum

    Yama.: وكانت الزهرة في برج شرفها في المكان التاسع الدالّ على الدين وهي دليلة العرب بالطبع فأعطتهم الملك ونقلته إليهم وإلى أرضهم

  2. Avic. Met. 216, 36: Sufficiens est id cui attributum est aliquid per quod acquisitum est ei complementum sui in seipso

  1. 1 Albu. Coni.
  2. 1 Avic. Met.
6.2

معطٍmuʿṭin

act. part. ʿṭwbestowing
  1. Avic. Met. 187, 72: Non enim, inquantum est possibile esse, habet esse, nec inquantum possibile est ut illud generet istud, illud attribuit esse huic

    Marm. 126, 17: فلا من حيث هو ممكن أن يكون هو بموجود، ولا من حيث ذلك ممكن أن يُكوَنّه فذلك معطٍ للوجود

  1. 1 Avic. Met.

فذلك معطٍ للوجود – illud attribuit esse huic Avic. Met. 126 / 187

7.

مدّmadda

v. mddto supply, to furnish (trans.)
  1. Avic. An. vol. II 178, 8: sicut epar quod transmittit ad stomachum per quod sugat ab illo et habet etiam venas attribuentes alii

    Rahm. 265, 11: كما أن الكبد يرسل إلى المعدة ما يستمدّ منها فيه، ولها أيضا عروق تمد غيرها بها

  2. Avic. Met. 216, 38: Insufficiens vero absolute est id quod eget alio quod attribuat sibi completionem post completionem

  1. 1 Avic. An.
  2. 1 Avic. Met.
8.

فرضfaraḍa (+ acc. + li)

v. frḍto assign s.th. to
  1. Avic. Met. 187, 59: Quamvis igitur uterque motus simul habeat esse in tempore, tamen intellectus attribuit uni eorum prioritatem et alteri posterioritatem

    Marm. 126, 9: فالعقل مع وجود الحركتين معا فى الزمان يفرض لأحدهما تقدمًا وللآخر تأخرًا

  1. 1 Avic. Met.
9.

إضافةiḍāfa

n. ḍyfassignment, allocation
  1. Albu. Coni. tr. VII, li. 178: Et si fuerit male dispositionis, significat quod attribuet regnum et omnia sua filiis suis

    Yama.: وإن كان رديء الحال دلّ على إضافة المملكة وسائر أموره إلى أولاده

  1. 1 Albu. Coni.

دلّ على إضافة المملكة … إلى أولاده – significat quod attribuet regnum … filiis suisAlbu. Coni. tr. VII, li. 178

10.

أعدّaʿadda (+ acc. + li)

v. ʿddto prepare s.th. for
  1. Avic. An. vol. I 55, 85: oportet ut attribuantur visui partes infinitae et diversorum colorum

    Rahm. 26, 3: فيجب أن يكون قد أعد للبصر أجزاء بلا نهاية مختلفة الألوان

  1. 1 Avic. An.
11.

خلقḫalaqa

v. ḫlqto create (mentally)
  1. Avic. Met. 269, 49: Intellectus autem, secundum hoc quod intelligit eam, attribuit ei esse per se

    Marm. 183, 11: لكن الذهن يخلق له من حيث يعقل وجودًا مفردًا

  1. 1 Avic. Met.
[ Goichon 1938, no. 226. ]
12.

اعتبارiʿtibār

n. ʿbrconsidering (n.)
  1. Avic. Met. 309, 72: manifestum est quod attribuere uni eorum definitionem illam dignius est

    Marm. 207, 2: فواضح أن اعتبار وجود ذلك الحد لأحدهما أولى

  1. 1 Avic. Met.

أن اعتبار وجود ذلك الحد لأحدهما أولى – quod attribuere uni eorum definitionem illam dignius est Avic. Met. 207 / 309

Submit Feedback

Your Name: (optional)
Your E-Mail: (optional)

Please specify the part of the lemma you wish to submit a contribution for:

Your feedback: