cacumen

1.

رأسraʾs (pl. ruʾūs)

n. rʾstop, summit (e.g. of a mountain)
  1. Albu. Intro. JS 249, 1244: Et ex locis [ sc. habet ] omnem locum in quo seminatur in cacuminibus montium

    Lemay 401, 781: وله من البقاع ما يزرع فيه في رؤوس الجبال

  1. 1 Albu. Intro. JS
2.

قمّةqimma

n. qmmtop (of a mountain)
  1. Avic. Gen. 56, 15: manifestatur in cacuminibus frigidorum montium

    Qass. 122, 10: فى قمم الجبال الباردة

  1. 1 Avic. Gen.
3.

ناحيةnāḥiya

n. nḥwregion
  1. Avic. Qual. 14, 13: immo conservantur maria propter flumina quae infunduntur in eis ab altis cacuminibus elevatis per comparationem ad mare

    Qass. 208, 16: بل إِنما تستحفظ البحار بالأنهار التى مصبها من نواحى مشرفة عالية بالقياس إِلى البحر

  1. 1 Avic. Qual.

Submit Feedback

Your Name: (optional)
Your E-Mail: (optional)

Please specify the part of the lemma you wish to submit a contribution for:

Your feedback: