cacumen
رأسraʾs (pl. ruʾūs)
n. rʾs – top, summit (e.g. of a mountain)-
Albu. Intro. JS 249, 1244: Et ex locis [ sc. habet ] omnem locum in quo seminatur in cacuminibus montium
Lemay 401, 781: وله من البقاع ما يزرع فيه في رؤوس الجبال
- 1 Albu. Intro. JS
قمّةqimma
n. qmm – top (of a mountain)-
Avic. Gen. 56, 15: manifestatur in cacuminibus frigidorum montium
Qass. 122, 10: فى قمم الجبال الباردة
- 1 Avic. Gen.
ناحيةnāḥiya
n. nḥw – region-
Avic. Qual. 14, 13: immo conservantur maria propter flumina quae infunduntur in eis ab altis cacuminibus elevatis per comparationem ad mare
Qass. 208, 16: بل إِنما تستحفظ البحار بالأنهار التى مصبها من نواحى مشرفة عالية بالقياس إِلى البحر
- 1 Avic. Qual.