detinere
حبسḥabasa
v. ḥbs – to hold back, to obstruct-
Avic. Gen. 115, 86: quando aliquid ex eo voluerit inclinari ad ascendendum, detinetur ab alio declinante deorsum
Qass. 170, 2: فكلما مال شىء منه إلى التصعد حبسه المائل إلى التحدر
-
Avic. Qual. 41, 11: nisi quia mussificatio incipit a caliditate putrefacta quae est in re et facit evaporare eam, sed non attingit ad hoc ut separet eam complete ab ea, immo detinet eam frigiditas super superficiem rei
Qass. 227, 4: إلا أن التكرج يبتدئ من حرارة عفنية فى الشىء تفعل تبخرا فيه لا يبلغ إلى أن ينفصل عنه بالتمام؛ بل يحبسه البرد على وجه الشىء
- 1 Avic. Gen.
- 1 Avic. Qual.
حقنḥaqana
v. ḥqn – to retain (trans.)-
Nico. Plan. §188: Et quod erit in locis calidis vehementer, et hoc est quia calor digerit aquam in interioribus terrae detinetque eum sol
Dross.: ومن النبات ما يكون فى المواضع الحارة الشديدة الافراط، وذلك ان الحرارة تطبخ ما فى بطون الارض وتحقن الشمس
- 1 Nico. Plan.
حصرḥaṣr
n. ḥṣr – enclosing (n.)-
Nico. Plan. §187: Et aliquotiens putrefiunt in loco humido fumoso putredines quae detinent aerem
Dross.: وقد يتعفن فى الموضع الندى والرمل عفونات بحصر الهواء
- 1 Nico. Plan.
شغلšaġala (+ acc. + bi)
v. šġl – to involve s.o. with-
Avic. Met. 534, 29: Non oportet autem ut detineat [ sc. huiusmodi homo ] eos [ sc. homines ] circa cognitionem alicuius rei de Deo
Marm. 365, 18: ولا ينبغى له [sc. هذا الانسان] أن يشغلهم [sc. الناس] بشىء من معرفة اللّه
- 1 Avic. Met.