epiglottis (or: epiglotis)
حنجرةḥanǧara
n. ḥnǧr – larynx (anat.)-
Aris. Anim. II 665a19: Necessario ergo movetur epiglottis et canna apud anhelitum
Kruk: فباضطرار يتحرك الحنجرة والعرق الخشن فى اوان التنفس
- 1 Aris. Anim. II
حلقومḥulqūm
n. ḥlqm – throat (anat.)-
Albu. Coni. tr. IV, li. 102, version c, see fn. 18: et advenient eis dolores oculorum et epiglotis
Yama.: دلّ على أنّه … تعرض لهم أوجاع العيون والحلقوم
- 1 Albu. Coni.
العضو الذي يكون على أصل اللسانal-ʿuḍwu llaḏī yakūnu ʿalā aṣli l-lisāni
n. + rel. clause ʿḍw kwn ʾṣl lsn – epiglottis (anat.) (lit. ‘the organ that is at the root of the tongue’)-
Aris. Anim. II 665a7: Iam ergo diximus causam quare quaedam animalia habent hoc membrum et quaedam non, scilicet epiglottin
Kruk: فقد قلنا العلة التى من اجلها صار لبعض الحيوان هذا العضو ولم يصر لبعضه اعنى العضو الذى يكون على اصل اللسان
- 1 Aris. Anim. II