esse cum (n.)
معيةmaʿiyya
n. mʿ – conjunction, being together-
Avic. Met. 48, 23: igitur hoc esse cum alio erit aliquid noviter adveniens super suum esse proprium et consequens illud
Marm. 33, 17: فتكون المعية طارئةً على وجوده الخاص لاحقةً له
-
Avic. Met. 364, 25: quoniam esse cum illo facit debere esse coniunctionem non contineri in intentionibus
Marm. 247, 15: إذ المعية توجب المقارنة لا المداخلة فى المعانى
- 2 Avic. Met.